Instrukcja moich opowiadań:
Akcja rozgrywa się na bezkresnych pustyniach, w krainie o nazwie Białe Piaski. Bohaterami są stworzenia o budowie człowieka, jednak wyglądzie zwierzęcia, tzn. jest człowiek porośnięty sierścią z ogonem i np. grzywa. Nie zapomnijmy o uszach, kłach i w niektórych przypadkach(np. gepardy) pazurach. Liczę, że się spodoba i tak, naoglądałam się ThunderCats Ale tym razem to tylko wygląd postaci



-Och tak! Slumsy naszego pięknego miasta!
Postać w ciemnej, postrzępionej pelerynie zeskoczyła z budynku z białego piaskowca i pognała wzdłuż pełnej mieszkańców ulicy. Zmierzała ku straganowi z owocami. Przeskoczyła przez kosze z owocami i zatrzymała się obok sprzedawczyni. Biała lamparcica nie okazała zdziwienia, tylko zamknęła ciemne oczy i potrząsnęła długimi, złotymi włosami. Zakapturzona postać chwyciła ją za nadgarstek i pocałowała. Przy okazji z głowy zsunął się jej kaptur ukazując ciemno kremową twarz lwa. Miał czarną grzywę, która sterczała we wszystkie strony, o długości około piętnastu centymetrów. Bladoniebieskie oczy miał zamknięte, póki lamparcica nie odepchnęła go lekko i nie założyła mu ponownie kaptura.
-Tadashi!-krzyknęła półgłosem.-Jeżeli ktoś doniesie królowi, że szwendasz się po mieście...
-To co?-lew posłał jej łobuzerski uśmiech.
Kocica zacisnęła pięści i zęby starając się powstrzymać złość, potem złapała się za głowę i ciężko wypuściła powietrze.
-Posłuchaj, Sarea. Łażę po slumsach od małego i nic mi się nie stało. Zresztą ojciec wie na pewno, że...
-Co się stało?
-Spóźniłem się! Już dawno powinienem być w zamku, trenować z ojcem!
-Gnaj, drogi książę!
Do straganu podszedł jakiś starszy kot.
-To był książę?
-Skąd!-Sarea machnęła lekceważąco łapą. Potem spoważniała.-Tylko żartowałam. Podać coś?


-Spóźniłem się?!
Tadashi wpadł do sali tronowej ślizgając się na białej posadzce. Sala ta to ogromne miejsce. Na sklepieniu wyrzeźbione i wymalowane są klepsydry zawierające legendarne Piaski Czasu. Władają nimi tylko nieliczni. Z królewskiej rodziny. Tylko taka osoba może objąć tron.
Na tronie z białego kamienia siedział biały lew z czarną grzywą i w zbroi.
-Dlaczego założyłeś zbroję?-zdziwił się Tadashi.
Tylko strażnicy w ciągu dnia zakładali pełne uzbrojenie, chyba że zaistniało zagrożenie. W tedy król i książęta uczestniczą w obronie. Tadashi np. nosi zwykłą białą koszulę i spodnie, w przeciwieństwie do jego ojca, który jest królem i nosi szaty.
-Nieważne. Wysłałem za tobą twoich braci! Gdzieś ty był?-Darius był wyraźnie zniecierpliwiony.
-Nieważne!-odrzekł z wyrzutem młody lew.-Mam nadzieję, że zgubią się gdzieś między murami...-dodał do siebie.
-Dlaczego nie możesz być jak oni?!-król podniósł się z krzesła i rzucił lekko zakrzywiony miecz Tadashi'emu.
-Dlaczego? Bo mam chęci do odkrywania świata poza mną? Bo nie mam specjalnego talentu, tak jak oni?
-Najwyższy czas rozpocząć trening. Weź miecz.
-Caspin jest najstarszy i najmądrzejszy, jednak równie dobry w szermierce? Jednak mogę mu dorównać. Hassan ma talent do sztuk pięknych. No dobrze, ale ja nie. Soren to mistrz jazdy konnej i polowań...
-Weź miecz!-przerwał mu Darius.
Młody lew posłusznie chwycił ostrze za rękojeść.
-Nie o to chodzi, Tadashi.
-Więc o co?!
-Oni są odpowiedzialni i posłuszni. Każdy z nich mógłby zostać królem, wiesz o czym mówię. Powinieneś wziąć się do roboty!
Tadashi zaczął wymachiwać mieczem ze zdenerwowania.
-Wiesz co się dzieje, kiedy próbuję zrobić cokolwiek z piaskami czasu!
-Dość. Pod filarem leży zbroja, załóż ją. Muszę wziąć się za ciebie osobiście.
Chwilę później stali naprzeciw siebie z bronią w ręku. Tadashi natarł pierwszy, jednak ojciec skutecznie i łatwo odepchnął atak. Młody lew wylądował z łoskotem na podłodze.
-Myśl, chłopcze! Nie wystarczy tylko siła, ale i wiara!
-A w czym to pomoże?-jęknął i podniósł się ciężko.
Uniósł miecz, ponownie zaatakował.
-Rozejrzyj się! Zwracaj uwagę na szczegóły!
Darius  zrobił unik, a Tadashi ledwo utrzymał równowagę. Stał teraz odwrócony do celu.
-Nigdy nie odwracaj się plecami do zagrożenia!
W błyszczącej klindze miecza jak w lustrze ujrzał atakującego go ojca.
-A co jeśli ja widzę wroga?-zasyczał książę.
Miecze starły się ze zgrzytem.
-Wspaniale! Jeszcze raz.
Trwało to kilka godzin. Słońce już powoli zachodziło.
-Dalej! Wstawaj! Jeszcze raz!
Tadashi osunął się na posadzkę wypuszczając z drżącej dłoni miecz.
-Nie dam rady...-jęknął i zwinął się ze zmęczenia.
-Dokończymy jutro. Przygotuj się.
Król wyszedł przez wielkie drewniane drzwi, gasząc pochodnie i zostawiając młodego lwa samego.